Νίκολιτς, ο ρόμβος και η ΑΕΚ που… ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να φάει γκολ! -

Ο Μάρκο Νίκολιτς έχει πάρει την απόφασή του.

Ο ρόμβος είναι η βάση, το θεμέλιο, το όπλο του για να περάσει η ΑΕΚ τους καλοκαιρινούς τελικούς της Ευρώπης. Όχι γιατί είναι fancy ή μοντέρνος, αλλά γιατί κάνει αυτό που ΠΡΕΠΕΙ: δένει την ομάδα πίσω και της δίνει έλεγχο. Και όπως φάνηκε στο φιλικό με την Ομόνοια, η ομάδα άκουγε εντολές. Πίεσε ψηλά, έκλεισε γραμμές, και δεν έφαγε φάση ούτε με… αίτηση. Αυτή είναι η ΑΕΚ που θέλουμε. Όχι φλύαρη και τυχαία, αλλά οργανωμένη και πεινασμένη. Ο Νίκολιτς το ξέρει: αν θες τρεις προκρίσεις, ΠΡΩΤΑ δεν τρως γκολ. Και αυτή η ΑΕΚ αρχίζει να το μαθαίνει.

Αλλά μπροστά… άλλο θέμα. Το 4-4-2 ρόμβος δεν δίνει πλάτος, δεν βοηθάει στο να χτίσεις από τα άκρα και βγάζει στην επιφάνεια ότι λείπουν παίκτες με τα σωστά χαρακτηριστικά. Ο Ζίνι ήταν τούρμπο, μπήκε με ένταση, έβαλε γκολ, έπαιξε σαν να θέλει να τους σβήσει όλους. Μαζί του, δυστυχώς, ο Μαρσιάλ ήταν… άλλος αγώνας. Αργός, εκτός ρυθμού, εκτός κλίματος. Ο Λιούμπισιτς, σχεδόν φάντασμα. Ο Κοϊτά, μια απελπισμένη προσπάθεια που δεν βγάζει λύση. Ο Μάνταλος, με το φιλότιμο πάντα στο 100%, προσπαθεί από το 6, αλλά δεν γίνεται να στηρίζεις ένα τέτοιο σχέδιο σε μια καλή διάθεση. Όχι τέλη Ιούλη.

Ο Πενράις στο αριστερό μπακ έδειξε ότι είναι μπαλαντέρ με προσωπικότητα. Μπήκε, έδωσε πνοή, και έβγαλε και μερικές δυνατές σέντρες. Αλλά στο δεξί; Μαύρη τρύπα. Ο Ρότα δεν είναι αυτό που ζητάει ο προπονητής, και η ενίσχυση εκεί δεν είναι απλώς ανάγκη — είναι ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΚΤΑΚΤΟΥ ΑΝΑΓΚΗΣ.

Και πάμε στο κέντρο της άμυνας. Ο Ρέλβας, ο παικταράς που αποκτήθηκε για να σταθεί δίπλα στον Μουκουντί, τραυματίζεται και μας κόβει την ανάσα. Ο Μουκουντί, ο βράχος, είναι ΑΝΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΟΣ. Δεν πάει πουθενά και δεν πρέπει να φύγει με ΤΙΠΟΤΑ — εκτός αν μας φέρουν… Καναβάρο. Ο Νίκολιτς έχει δει τα κενά και τα φωνάζει. Περιμένει τον Πινέδα, περιμένει μεταγραφές, περιμένει να κλείσει το παζλ. Ξέρει ότι έχει καλούς παίκτες, αλλά του λείπουν κρίσιμα εξαρτήματα. Τα χαφ δεν δουλεύουν σωστά, ο δεκάρι είναι εξαφανισμένος, το δεξί μπακ… ανύπαρκτο, και ο killer μπροστά δεν έχει πατήσει ακόμα στα Σπάτα.

Το 4-2-3-1 φάνηκε πιο ελκυστικό στο φιλικό με την Κορτράικ. Πιο δημιουργικό, πιο φαρμακερό μπροστά. Αλλά πίσω, φάνηκε να μπάζει νερά. Και ο Νίκολιτς δεν είναι χθεσινός. Ξέρει ότι μετά την περσινή φάπα στο φινάλε, η ομάδα χρειάζεται αυτοπεποίθηση και νίκες, όχι εντυπωσιασμούς. Αν περάσεις τρεις γύρους με μισό-μηδέν, ποιος θα γκρινιάζει; Κανείς. Το θέμα τώρα είναι η πρόκριση, όχι το χειροκρότημα.

Το μεγάλο αγκάθι, πάντως, είναι το “10”. Εκεί που υποφέρουμε. Ο Κουτέσα δεν το έχει, ο Κοϊτά ζορίζεται, ο Ελίασον δεν είναι για εκεί. Μόνο ο Πινέδα έχει αυτό το “κάτι”, την ποιότητα, τη φαντασία, το μέταλλο. Αν καταφέρει να τον φέρει πίσω η ΑΕΚ, αλλάζει επίπεδο. Το “6” μπορεί να το καλύψει ο Μόρο, αν έρθει, αλλά το “10” είναι κατεπείγον. Η ΑΕΚ θέλει παίκτη που να δημιουργεί, να παίζει κάθετα, να τρομάζει τις άμυνες. Και τέτοιον, ΔΕΝ έχουμε.

Η ΑΕΚ έχει τη φλόγα, έχει τον κόσμο της, έχει τον Νίκολιτς που βλέπει ξεκάθαρα τι χρειάζεται. Αλλά τώρα είναι η ώρα να γίνουν ΚΙΝΗΣΕΙΣ. Όχι αύριο. ΤΩΡΑ. Γιατί σε λίγες μέρες αρχίζει το πραγματικό ματς. Και η ΑΕΚ δεν μπαίνει για να δοκιμάσει. Μπαίνει για να περάσει. Να μπει στους ομίλους και να το κάνει όπως πρέπει: με δύναμη, με μυαλό και με τσαγανό.

Και κυρίως… χωρίς να τρώει γκολ.